ﻣﺎﺟﺮای ﻛﺎﺗﺐ وﺣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺬب ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻲ ﺑﺮد.

ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ أﺑﻲ ﺳﺮح از ﻛﺎﺗﺒﺎن وﺣﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد. ﻣﺎﺟﺮاي او در ﻛﺘﺐ ﻣﺘﻌﺪد ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺣﺪﻳﺚ آﻣﺪه اﺳﺖ از ﺟﻤﻠﻪ:

"و ﻣﻦ ﻗَﺎلَ ﺳﺄُﻧﺰِلُ ﻣِﺜْﻞَ ﻣﺎ أَﻧَﺰلَ اﻟﻠﱠﻪ ﻫﻮ ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ أﺑﻲ ﺳﺮح اﻟﻘﺮﺷﻲ ﻛﺎن ﻳﻜﺘﺐ ﻟﺮﺳﻮل اﷲ ﻓﻜﺎن إذا أﻣﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻤﻴﻌﺎً ﻋﻠﻴﻤﺎً ﻛﺘﺐ ﻫﻮ ﻋﻠﻴﻤﺎً ﺣﻜﻴﻤﺎً وإذا ﻗﺎل ﻋﻠﻴﻤﺎً ﺣﻜﻴﻤﺎً ﻛﺘﺐ ﻏﻔﻮراً رﺣﻴﻤﺎً ﻓﻠﻤﺎ ﻧﺰﻟﺖ وﻟَﻘَﺪ ﺧَﻠَﻘْﻨَﺎ اﻹِﻧْﺴﺎنَ ﻣِﻦ ﺳﻠَﺎﻟَﺔٍ ﻣﻦ ﻃِﻴﻦٍ  إﻟﻰ آﺧﺮ اﻵﻳﺔ ﻋﺠﺐ ﻋﺒﺪ اﷲ ﻣﻦ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺧﻠﻖ اﻹﻧﺴﺎن ﻓﻘﺎل ﺗﺒﺎرك اﷲ أﺣﺴﻦ اﻟﺨﺎﻟﻘﻴﻦ ﻓﻘﺎل ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺼﻼة واﻟﺴﻼم اﻛﺘﺒﻬﺎ ﻓﻜﺬﻟﻚ ﻧﺰﻟﺖ ﻓﺸﻚ ﻋﺒﺪ اﷲ وﻗﺎل ﻟﺌﻦ ﻛﺎن ﻣﺤﻤﺪاً ﺻﺎدﻗﺎً ﻟﻘﺪ أوﺣﻲ إﻟﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ أُوﺣﻲ إﻟﻴﻪ وﻟﺌﻦ ﻛﺎن ﻛﺎذﺑﺎً ﻓﻠﻘﺪ ﻗﻠﺖ ﻛﻤﺎ ﻗﺎل ﻓﺎرﺗﺪ ﻋﻦ اﻹﺳﻼم وﻟﺤﻖ ﺑﻤﻜﺔ ."

ﺗﺮﺟﻤﻪ: ﻛﺴﻴﻜﻪ آﻳﻪ " ﺳﺄُﻧﺰِلُ ﻣِﺜْﻞَ ﻣﺎ أَﻧَﺰلَ اﻟﻠﱠﻪ “ در ﻣﻮرد او ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ أﺑﻲ ﺳﺮح ﻗﺮﺷﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي رﺳﻮل اﷲ ﻛﺘﺎﺑﺖ (ﻗﺮآن) ﻣﻲ ﻛﺮد وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ او "ﺳﻤﻴﻌﺎً ﻋﻠﻴﻤﺎً " را اﻣﻼء ﻣﻲ ﻛﺮد او ﻋﻠﻴﻤﺎً ﺣﻜﻴﻤﺎً" ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺖ و وﻗﺘﻲ  ﻋﻠﻴﻤﺎً ﺣﻜﻴﻤﺎً را اﻣﻼء ﻣﻲ ﻛﺮد او ﻏﻔﻮراً رﺣﻴﻤﺎً" را ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺖ. ﭘﺲ وﻗﺘﻴﻜﻪ آﻳﻪ ي  "وﻟَﻘَﺪ ﺧَﻠَﻘْﻨَﺎ اﻹِﻧْﺴﺎنَ ﻣِﻦ ﺳﻠَﺎﻟَﺔٍ ﻣﻦ ﻃِﻴﻦٍ ( اﻟﻤﺆﻣﻨﻮن 12)" ﻧﺎزل ﺷﺪ ﻋﺒﺪاﷲ از ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺧﻠﻘﺖ اﻧﺴﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ  ﺗﺒﺎرك اﷲ أﺣﺴﻦ اﻟﺨﺎﻟﻘﻴﻦ" ﭘﺲ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻧﺎزل ﺷﺪ. در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ﺷﻚ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﺎدق اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺜﻞ او ﻧﺎزل ﻣﻲ ﺷﻮد و اﮔﺮ ﻛﺎذب اﺳﺖ ﻣﻨﻬﻢ ﺷﺒﻴﻪ او ﮔﻔﺘﻢ. ﺳﭙﺲ از اﺳﻼم ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﭘﻴﻮﺳﺖ. 

ﺑﺪﻧﺒﺎل اﻳﻨﻜﺎر ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺘﻮر ﻗﺘﻞ او را ﺻﺎدر ﻛﺮد و در ﻓﺘﺢ ﻣﻜﻪ دﺳﺘﻮر داد ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮرا  (از ﺟﻤﻠﻪ ﻋﺒﺪاﷲ) اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﺮده ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﻫﻢ آوﻳﺰان ﺷﺪه اﻧﺪ را ﺑﻜﺸﻴﺪ.ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻪ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﺮادر رﺿﺎﻋﻲ اش ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪ و ﻋﺜﻤﺎن در ﺷﺮاﺋﻂ ﻣﻨﺎﺳﺐ او را ﻧﺰد ﻣﺤﻤﺪ آورد و ﺑﺎ وﺳﺎﻃﺖ ﻋﺜﻤﺎن اﺳﻼم آورد و ﻣﺤﻤﺪ او را ﺑﺨﺸﻴﺪ.  ﺑﻪ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ دﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻳﻚ ﺷﺎﻫﺪ ﻋﻴﻨﻲ ﺑﺮ ﻏﻴﺮ اﻟﻬﻲ ﺑﻮدن ﻗﺮآن اﺳﺖ. ﻋﺒﺪاﷲ ﻗﻄﻌﺎﺗﻲ را ﺑﺠﺎي ﻗﻄﻌﺎت اﻣﻼء ﺷﺪه ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ. ﭼﻪ ﺷﺎﻫﺪي واﻗﻌﻲ ﺗﺮ از اﻳﻦ. ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻋﺒﺪاﷲ در ﺳﻤﺖ ﻛﺘﺎﺑﺖ ﻗﺮآن ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و ﺛﺮوت و ﻋﺰت ﺑﺎﻻﺋﻲ را داﺷﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲ آورد اﻣﺎ اﺳﻼم را رﻫﺎ ﻛﺮد ﻋﻠﻲ رﻏﻢ ﺧﻄﺮات و از دﺳﺖ دادن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ. اﻳﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﷲ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﺎذب اﺳﺖ و ﻋﺒﺪاﷲ ﺷﺨﺺ درﺳﺘﻜﺎري ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮده در ﻓﺮﻳﺒﻜﺎري ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﻋﻠﻲ رﻏﻢ ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ ﺑﺮاي ﺧﻮدش. ﻧﻜﺘﻪ ي ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄﻣﻞ دﻳﮕﺮ، رﻓﺘﺎر ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اوﺳﺖ. اﮔﺮ ﻣﺤﻤﺪ واﻗﻌﺎ ﺻﺎدق ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﺒﺪاﷲ اﻣﺎن ﻣﻲ داد و ﺑﺎ اﺳﺘﺪﻻل و ﻛﻤﻚ ﺧﺪا او را ﻗﺎﻧﻊ ﻣﻲ ﻛﺮد. اﻣﺎ ﺑﺠﺎي آن دﺳﺘﻮر ﻗﺘﻞ او را ﺻﺎدر ﻛﺮد. اﻳﻦ دﺳﺘﻮر ﻗﺘﻞ، ﺿﻌﻒ ﻣﺤﻤﺪ را ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ؛  ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﷲ راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ و ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻲ ﺑﺮده و اﮔﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮد آﺑﺮوي او را ﻣﻲ ﺑﺮد.